پوزولان های طبیعی و صنعتی

پوزولانها مواد سیلیسی یا سیلیسی-آلومینی می‌باشند که در بتن به مقادیر نسبتاً زیاد (حدود ۵ تا 100 درصد) جایگزین سیمان می‌شوند. این مواد به‌صورت خام یا بعد از فعال‌سازی حرارتی به ‌عنوان جایگزین سیمان در بتن به‌کار گرفته می‌شوند. منافعی که از کاربرد مواد افزودنی معدنی در بتن حاصل می شود عبارتند از:

  • بهبود مقاومت در برابر ترک‌خوردگی حرارتی به‌علت حرارت کمتر هیدراتاسیون
  • افزایش مقاومت نهایی و نفوذناپذیری به‌دلیل بهبود وضعیت منافذ
  • دوام بهتر در مقابل حملات شیمیایی مانند حملات سولفاتی، کلرایدی و انبساط قلیایی- سنگدانه
  • صرفه اقتصادی و همچنین کاهش اثرات مخرب زیست محیطی

پوزولانها به دو دسته طبیعی و مصنوعی تقسیم بندی می شوند.

پوزولان طبیعی: عموماً گدازه های آتشفشانی هستند که تنها به‌خاطر تولید پوزولان، فرآوری شده‌اند. این فرآوری معمولاً شامل خرد کردن، آسیاب کردن و جداسازی اندازه‌ها می‌گردد. در بعضی از موارد، فرآوری ممکن است شامل فعال‌سازی حرارتی نیز شود.

پوزولان مصنوعی: موادی هستند که محصولات اصلی صنعت نبوده و محصولات جانبی یا زباله های صنعتی هستند. این محصولات ممکن است به فرآوری (مثل خشک و پودر کردن) نیاز داشته باشند یا ممکن است به این کار نیازی نداشته باشند.

پوزولان های طبیعی ایران در سال ۱۳۲۰ کشف شد. از پوزولان های طبیعی ایران می توان تراس جاجرود، توف البرز و آبیک، پومیس خاش، خاک سرخ لومار، پوکه بستان آباد و زئولیت را نام برد. دامنه کوه های سبلان، سهند، دماوند، تفتان و استان کرمان نیز از جمله مکان های پوزولان های طبیعی ایران می باشند.

پوزولانهای مصنوعی شامل خاکستر بادی، سرباره (روباره) کوره آهنگدازی، میکروسیلیس (دوده سیلیس)، خاکستر پوسته برنج و متاکائولین می باشد. در هنگام احتراق زغال‌سنگ پودرشده، همراه با عبور زغال‌سنگ از میان ناحیة با درجه حرارت زیاد کوره، کربن و مواد ناپایدار می‌سوزند، درصورتی‌که بیشتر کانی‌های ناخالص مانند رس‌ها، کوارتز و فلدسپار‌ها در درجه حرارت زیادتر ذوب می‌شوند. ماده گداخته‌شده به‌سرعت به نواحی‌ با درجه حرارت کمتر انتقال می‌یابد که در آنجا به‌صورت ذرات کروی شیشه‌ای جامد می‌شود. بعضی از کانی‌ها، به‌هم چسبیده و تشکیل خاکستر ته‌مانده را می‌دهند، اما بیشتر آنها با جریان بخار گاز خارج می‌شود و خاکستر بادی نامیده می‌‌شود.

در تولید چدن (آهن خام) اگر روباره مذاب با دمای زیاد، به‌سرعت به‌وسیله آب یا ترکیبی از آب و هوا سرد شود، بیشتر آهک، منیزیم، سیلیس و آلومین به‌شکل غیرمتبلور یا حالت شیشه‌ای نگهداشته می‌شوند. محصول سردشده با آب، به‌خاطر ذرات هم‌اندازه ماسه، روباره دانه‌ای نامیده می‌شود. روباره دانه‌ای عمدتاً دارای شیشه است که اگر به‌میزان بلین 4000 سانتی متر مربع بر گرم تا 5000 آسیاب گردد، خواص سیمانی‌کننده و پوزولانی رضایت‌بخشی را به‌دست می‌آورد.

دوده سیلیسی متراکم، که با نام‌های دیگری مانند سیلیس فرّار، میکروسیلیس یا به‌طور ساده دوده سیلیسی نیز شناخته می‌شود، محصول زائد کوره‌های قوس الکتریکی القایی در صنایع تولید فلز سیلیسیوم و آلیاژ فرو سیلیسیوم است. تبدیل کوارتز به سیلیسیوم در دماهای تا 2000 درجه سانتی گراد، تولید بخار SiO2 می‌کند که در ناحیه دمای کم به‌شکل ذرات کروی‌شکل کوچک شامل سیلیس غیرمتبلور، اکسیده و متراکم می‌گردد. ماده جمع‌آوری‌شده به‌وسیله فیلترهای کیسه‌ای گازهای خروجی، دارای قطر متوسط حدود ۰.۱ میکرون و مساحت سطح در حدود 200000 سانتی متر مربع بر گرم تا 250000 می‌باشد. در مقایسه با سیمان پرتلند معمولی و خاکسترهای بادی متعارف، نمونه‌های دوده‌سیلیسی توزیع اندازه ذرات بسیار ریزتر دارند و نرم‌تر هستند. به همین جهت واکنش پذیری آن بالا بوده (پوزولان قوی) و به افزایش مقاومت اولیه کمک می نماید. از طرف ‌دیگر، مشکلات جابه‌جایی دارد و نیازمندی به آب را در بتن نیز به‌طور محسوسی افزایش می‌دهد مگرآنکه همراه با آن مواد افزودنی کاهنده آب بکار برده شوند.

پوسته برنج، پوسته‌های به‌دست‌آمده در خلال عملیات جداسازی برنج از شلتوک برنج می‌باشد. ازآنجاکه این پوسته‌ها حجیم هستند، مشکلات دفع بسیار زیادی برای آسیاهای متمرکز برنج به‌همراه می‌آورند. هر تن شلتوک برنج حدود 200کیلوگرم پوسته تولید می‌کند که پس از احتراق تقریباً 40 کیلوگرم خاکستر حاصل می‌کند. خاکستر حاصل‌شده، در زمان سوزاندن در فضای آزاد یا در احتراق کنترل‌نشده کوره‌های صنعتی، به‌طورکلی دارای درصد زیادی از کانی‌های سیلیس غیرواکنش‌زا می‌باشد. به‌منظور افزایش خاصیت پوزولانی این خاکستر باید به‌اندازه ذرات بسیار ریز آسیاب گردد. ازطرف‌دیگر، می‌توان به‌وسیله احتراق کنترل‌شده که سیلیس به‌شکل غیرمتبلور و ساختار لانه‌زنبوری نگهداشته می‌گردد، خاکستر پوزولانی تولید نمود. نمونه‌های تولید صنعتی این ماده مساحت سطحی درحد 500000 سانتی متر مربع بر گرم تا 600000، اندازه گیری شده به‌روش جذب سطحی نیتروژن را نشان می‌دهند.

شرکت دانش بتن امیرکبیر از پوزولان های مختلف برای بهبود خواص مکانیکی و دوام بتن و همچنین کاهش هزینه های تولید بتن و کاهش هزینه تعمیرات سازه های بتنی استفاده نموده است. به عنوان نمونه در پروژه های مختلف از سرباره کوره آهنگدازی و پوزولان های طبیعی به منظور کنترل واکنش قلیایی سنگدانه (سرطان بتن) استفاده شده است. همچنین در پروژه های ایران مال، اسکله شهید رجایی، آب شیرین کن خلیج فارس و… به منظور افزایش مقاومت و کاهش نفوذپذیری بتن از میکروسیلیس به عنوان ماده جایگزین سیمان استفاده شده است.

بتن های توانمد و فوق توانمند

بتن توانمند (High Performance Concrete) با همان مواد و مصالح بتن معمولی ساخته می شود، اما نسبتها به گونه ای طراحی یا مهندسی می شوند که تامین کننده الزامات مقاومت (مقاومت بالاتر از ۵۰ مگاپاسکال) و دوامی مورد نظر باشند. راهکارهای تولید بتن توانمند شامل افزایش مقاومت خمیر سیمان، افزایش مقاومت ناحیه انتقال، افزایش مقاومت سنگدانه می باشد. بتن فوق توانمند (Ultra High Performance Concrete) بتن ساخته شده از مواد سیمانی با حداقل مقاومت فشاری 150 مگاپاسکال می باشد.

بهره­گیری از بتن­هاي با مقاومت و عملکرد بالا در ساخت سازه­هاي بتنی در حقیقت به منزله استفاده بهینه از مصالح ساخت بتن و همچنین بکارگیری پتانسیل­ها و ظرفیت­هاي این ماده می باشد. بتن توانمند (HPC) به بتنی گفته می­شود که مقاومت فشاري بیش از ۵۰ مگاپاسکال و خصوصیات ویژه­ای نظیر کارایی و دوام بالا، داشته باشد.

در مدّت 30 سال گذشته، عموماً از بتن توانمند برای ساخت سازه های بتن آرمه 30 طبقه به بالا استفاده شده است. اگر در ساختمان های بلند از بتن معمولی استفاده شود، ابعاد ستون ها در طبقات پایین بسیار بزرگ شده و از مساحت مفید ساختمان به شدت کاسته می شود. در  ارتفاع بالایی ساختمان، ستون ها با بتن معمولی (MPa 35-30) ساخته می شوند. امّا چنانچه در  پایین ساختمان، ستون ها با بتن معمولی ساخته شوند، ابعاد ستون ها بسیار بزرگ خواهد شد.

آغاز استفاده از بتن های مقاومت بالا، ساخت برج Lake Point در سال 1965 در شیکاگو با استفاده از بتن با مقاومت فشاری MPa50  بوده است. برج 79 طبقه Water Tower Place  در شیکاگو با بتنی با مقاومت فشاری حدود MPa 65 در سال های 1974 تا 1976 ساخته شد. ساختمان Scotia Plaza در تورونتو و ساختمان Tow Union Square در سیاتل به ترتیب با بتن هایی با مقاومت فشاری حدود MPa  85 و MPa 120 ساخته شده اند. برای ساختن چنین بتن هایی (بتن های مقاومت بالا) نسبت آب به مواد سیمانی (w/cm) به 0.4 محدود شده و از فوق روان کننده ها برای افزایش کارایی بتن استفاده می شود. روانی بالای بتن بدون جداشدگی، عاملی دیگر در افزایش استفاده از مواد افزودنی (مواد اصلاح کننده ویسکوزیته) در بتن های ساختمان های بلند است. جداشدگی بتن های با اسلامپ بالا می تواند با استفاده از مواد جایگزین سیمان مانند خاکستر بادی، پودر سنگ آهک، روباره ی کوره ی آهنگدازی و دوده ی سیلیس نیز بهبود یابد. استفاده از این مواد می تواند به ساخت بتنی با قابلیت پمپ و ریختن مناسب کمک کرده و باعث کاهش هزینه های پروژه شود.

برای تولید بتنی با مقاومت بیش از MPa ۵۰، نیاز به کنترل کیفیت دقیق تر و همچنین دقت بیش تر در انتخاب مصالح و نسبت های آن (روان کننده ها،  مواد افزودنی معدنی، نوع و اندازه سنگدانه ها و…) نسبت به بتن معمولی است. از این رو برای تمایز این نوع بتن ها، که دارای مقاومت فشاری بیش از MPa 40 هستند، در مقایسه با بتن های معمولی، آنها را بتن های مقاومت بالا می نامند.

تاکنون بیشترین استفاده از بتن مقاومت بالا در ایالات متحده، محدود به مناطق شیکاگو، نیویورک و هوستون بوده است. از شروع سال 1965، پس از ساخت بتن با مقاومت MPa 52 برای ستون های برج کناره ی دریاچه در منطقه ی شیکاگو، ساختمان های بلند متعددی با بتن مقاومت بالا ساخته شده است. از سال 1972، برای ساخت ساختمان های تجاری بیش از 50 طبقه، استفاده از بتن با مقاومت MPa 60 عمومیت پیدا کرد. می توان ادعا کرد که با استفاده از مقاومت زیاد می توان ابعاد ستون ها را به حداقل رسانیده و در نتیجه زیبایی آنها نیز تأمین کرد.